“เฮ้ย นี่ถิ่นข้า เดี๋ยวพาเที่ยวเอง” ผมได้ยินคำนี้จากเพื่อนคนนึงที่เรียนจบจากจุฬาฯ ตอนที่เจอกันขณะมุ่งหน้าไปสมัครเรียนปริญญาโทที่นู่นเมื่อหลายปีมาแล้ว ความรู้สึกของเราคือ แปลกที่แปลกถิ่น ทั้งๆ ที่อยู่ใจกลางเมือง ก็แหงล่ะนะ
“เฮ้ย นี่ถิ่นข้า เดี๋ยวพาเที่ยวเอง” ผมได้ยินคำนี้จากเพื่อนคนนึงที่เรียนจบจากจุฬาฯ ตอนที่เจอกันขณะมุ่งหน้าไปสมัครเรียนปริญญาโทที่นู่นเมื่อหลายปีมาแล้ว ความรู้สึกของเราคือ แปลกที่แปลกถิ่น ทั้งๆ ที่อยู่ใจกลางเมือง ก็แหงล่ะนะ ถ้าเทียบกับคนที่เรียนอยู่ตรงนี้มาสี่ห้าปี จนรู้สึกผูกพันและรู้สึกว่ามันคือ “ถิ่นของเขา” เพราะตัวเรานั้นสมัยเรียน ป.ตรี ก็เด็กฝั่งรังสิต คู่แข่งลับแข้งของจุฬาฯ จนต้องชวนกันมาเตะฟุตบอลกันทุกปี (ไม่ต้องเดานะที่ไหน 55) แต่ไหนๆ แล้วพอจะเข้า ป.โท ก็ขอมาตามความฝันเรียนมันใจกลางเมืองที่เค้าว่ากันว่าเป็นมหาลัยที่เก่าแก่ที่สุดดูสักที แต่แถบนี้หลายๆ
