ชีวิตดีๆที่เลือกเองได้

“จากมานานคิดถึงจังเลย หอมเจ้าเอยละอองท้องถิ่น อยากกลับไปแนบซบไอดิน บ้านรำพึงคิดถึงเสมอ..” สมัยยังเด็กผมเคยสงสัยว่า ทำไมช่วงเวลาหยุดยาว ไม่ว่าจะปีใหม่ หรือว่าสงกรานต์ จะต้องได้เห็นภาพรถต่อแถวกันหลายสิบกิโลทุกเส้นทางที่มุ่งหน้าออกสู่ต่างจังหวัด ​ มีผู้คนกี่คนนะที่อยู่ในยานพาหนะเหล่านั้น เค้าต้องใช้เวลากี่ชั่วโมงกันเพื่อขยับทีละเล็กละน้อย ทยอยกลับสู่บ้านเกิด มันคุ้มเหรอที่จะอดทนเดินทางเพื่อเวลาไม่กี่วันที่จะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา แล้วสุดท้ายก็ต้องเดินทางกลับมาอีกอยู่ดี… เมื่อโตขึ้นมาถึงได้เข้าใจ.. ​ผู้คนเหล่านั้นมุ่งหน้ามาสู่เมืองกรุงเพื่อสร้างอนาคตที่ดีกว่า หลายคนไม่ใช่แค่ทำเพื่อตัวเอง แต่ยังแบกความหวังที่จะกลับไปทำให้คนข้างหลังอยู่สบายขึ้นด้วย เพราะรู้ถึงความเหนื่อยยากที่พ่อแม่ทำทุกสิ่งเพื่อเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ จากบ้านหลังเดิมที่ได้อยู่พร้อมหน้า ต้องจากมาไกลเพื่อมาใช้ชีวิตคนเดียว แม้ที่นี่จะมีเพื่อนฝูง แสงสี และร้านรวงมากมาย

จังหวัดอะไรเอ่ย อยู่ติดกรุงเทพแต่ไม่ใช่ปริมณฑล มีผู้คนทำงานในนิคมอุตสาหกรรมหลายแห่ง นามแฝงคือเมืองแปดริ้ว มีร้านนั่งชิลล์ริมแม่น้ำบางปะกง จุดแวะลงสักการะหลวงพ่อโสธร ที่ตั้งของโรงเรียนสมัยละอ่อนของอั้ม พัชราภา ติ๊กต่อกๆ ผมว่าทุกคนคงใช้เวลาคิดไม่นานใช่มั้ยครับ เพราะเมื่ออ่านถึงคำว่า “แปดริ้ว” ก็น่าจะตอบกันได้ว่า ผมหมายถึงจังหวัด “ฉะเชิงเทรา” นั่นเอง และนี่คือหมุดหมายที่สามของผมในทริป #อภิทาวน์ทั่วไทย x เชฟกะปอม ครับ ​ผมขับรถมุ่งหน้าสู่ประตูแห่งภาคตะวันออก ใช้เวลาแค่ชั่วโมงเศษก็ถึงโครงการ “อภิทาวน์ ฉะเชิงเทรา”