รีวิวคอนโด

ครั้งหนึ่งได้ผมได้ไปกำแพงแสน ดินแดนที่เรารู้จักกันดีจาก “อุโมงค์สีชมพู” ชื่อเล่นของทิวแถวต้นชมพูพันธุ์ทิพย์หรือตาเบบูย่าที่บานสะพรั่งเป็นประจำในช่วงต้นปีใน ม.เกษตรฯ กำแพงแสน จ.นครปฐม จนกลายเป็นถนนสุดโรแมนติกที่ใครๆ ก็พากันไปถ่ายรูปเก็บภาพความประทับใจเสมอ ส่วนน้องๆ ที่เรียนอยู่ที่โน่น ยามที่เห็นดอกชมพูพันธุ์ทิพย์บาน ก็เป็นสัญญาณของเวลา

ในทุกช่วงชีวิตของคนเรามักมีความทรงจำมากมายให้เราได้หวนกลับมาระลึกนึกถึงเนอะ โดยเฉพาะความสุขที่เกิดจากมิตรภาพดีๆ และมิตรภาพเหล่านี้ก็มักมาพร้อมกับอาหารการกิน เหมือนที่เค้าเคยบอกว่า เพื่อนกินหาง่าย เพื่อนตายหายาก เมื่อถึงเวลาเพื่อนจาก ก็จะพรากกันด้วยการกินและเลี้ยงส่งอยู่ดี ฮ่าๆ คิดเรื่องนี้ออกมาได้ก็เพราะผมได้มาแถบโชคชัย 4 สุดยอดย่านอุดมสมบูรณ์

เสียงเพลงรับน้องทำนองน่ารัก คึกคักคุกคิก ยังคงดังก้องอยู่ในหัว กลองที่ถูกรัวดังสนั่นไปกับเสียงกรีดร้องของรุ่นพี่และเพื่อนๆ ในคณะ ปลายผมทั้งสองข้างถูกรัดด้วยหนังยางสีแดง สีม่วงและสีเขียว ไม่เว้นแม้แต่ผมหน้าม้าที่ถูกรวบตึงแล้วดึงให้แน่นจนกลายเป็นแฉกบานๆ เหมือนน้ำพุ แก้มทั้งสองข้างถูกทาด้วยแป้งเด็กหลากสีสันตามสีผสมอาหารที่ได้รับการแต่งแต้มไว้ล่วงหน้า เนื้อตัวมอมแมมพอๆ กับรอยเลอะบนป้ายชื่อที่แขวนอยู่บนคอ เหตุการณ์วันนั้นยังจำได้ดี……. “ได้เป็นลูกนนทรีแล้วจริงๆ” ยามเรียนอยากให้จบไวไว ยามจบมาใหม่ๆ รู้สึกว่าทำไมเวลาผ่านไปเร็วจัง เมื่อกี้เพิ่งโดนรับน้องไปหยกๆ วันนี้กลับมาสู่อ้อมอกนนทรีในฐานะศิษย์เก่าซะแล้ว 4 ปีที่ได้ใช้ชีวิตทั้งในและนอกรั้วมหาวิทยาลัยเจอความเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง ตั้งแต่คนแปลกหน้ากลายมาเป็นเพื่อนสนิท การตื่นเช้ามาเข้าคลาสเรียนเปลี่ยนเป็นนอนเบียดกันอยู่ที่หอเพื่อให้ตื่นมาทันพรีเซนต์กลุ่มแรก ไปจนถึงสภาพแวดล้อมที่ดูนับวันจะเจริญขึ้นทุกที อย่างทุกวันนี้การใช้ชีวิตดูจะง่ายขึ้นเรื่อยๆ