มาตลาดเซฟวันโกครั้งแรก ก็ได้หลายอมยิ้ม
ยิ้มแรก
หลังจากเดินมาหยุดหน้าร้านน้ำส้ม แม่ค้าที่ง่วนคั้นส้มอยู่พอหันขึ้นมาเห็นตาแว่นวัยกลางคนยืนชุ่มเหงื่อทำท่ากระหายน้ำก็ทักประโยคแรกว่า “พี่เอานี่เช็ดหน้าก่อนนะ” แล้วก็หยิบทิชชู่ส่งมาให้ ปกติถ้าไม่ใช่ญาติกันก็ไม่มีใครทักด้วยความเป็นห่วงแบบนี้นะเนี่ย ฮ่าๆ
กรุบที่สอง
หลังจากที่ผมกำลังรอต่อคิวน้ำลายไหลหน้าร้านหม่าล่าทั่งที่เค้าจัดวางวัตถุดิบหลากหลายให้เราเลือกหยิบ มีน้องนางคิวก่อนหน้าที่คีบของสดทั้งเนื้อทั้งผักใส่กาละมังกำลังส่งให้เตรียมชั่งน้ำหนัก น้องแม่ค้ารับก่อนพิจารณาแล้วตอบกลับมาว่า “พออิ่มมั้ยเนี่ย เอาอีกมั้ย”
ยิ้มสุดท้าย อันนี้มาเป็น Conversation เลย
ที่ร้านหม่าล่าทั่งร้านเดิม ขณะยืนรอถ้วยของผมที่กำลังต้มอยู่ ลูกค้าสาวอีกคนก็หันไปทักแม่ค้าที่บ่นกับโทรศัพท์มือถือตัวเองว่าโฆษณาอีกละ
ลูกค้า “ยูทูบเหรอ?”
แม่ค้า “ใช่พี่ โฆษณาบ่อยมาก”
ลูกค้า “ใช้ยูทูบพรีเมียมสิ พี่ใช้อยู่ไม่มีโฆษณาเลย”
แม่ค้า “จริงหรอพี่ หนูเหมือนเคยใช้แล้วมันยังมี”
ลูกค้า “จริ๊งงง” เสียงสูง “ลองใหม่ พี่ใช้แล้วไม่มีจริงๆ”
ผม
ครับ นี่คือตลาดเซฟวันโก ตลาดที่แม่ค้ากับลูกค้าอยู่กันประดุจญาติสนิทมิตรสหาย ของขายคึกคักคนขวั่กไขว่แม้วันฝนพรำ พอมาได้สัมผัสครั้งแรกก็พอจะเข้าใจว่าทำไมคนถึงชอบไปกัน
เห็นแล้วก็นึกถึงตลาดแดนเนรมิตที่ได้รับการชุบชีวิตกลับมาคึกคักอีกรอบ ราวกับตุ๊กตาลมที่คอยโบกมือ ลมหายก็ล้มแฟบ พอได้ลมก็กลับมาพองใหม่ รอบนี้เห็นว่าพ่อค้าแม่ขายหลายท่านก็ต่อยอดกันไปจากตลาดเซฟวันโกนี่แหละ ผมว่าบรรยากาศตลาดแบบนี้มันน่ารักน่าเดิน คิดถึงสมัยเด็กๆ เหมือนกับตอนไปซื้อข้าวในร้านอาหารมหาลัยที่พี่ๆ แม่ค้าเป็นห่วงเป็นใยเหมือนคนในครอบครัวเช่นกัน
ตลาดนัดแบบนี้มันเอกลักษณ์ของคนไทย นอกจากราคาใช่ ซื้อขายสนุก ถ้าเดินทางสะดวกด้วย ผมว่าอยู่ได้ไม่ยากเลย
น้องร้านนมข้าวโพดบัณฑิตคนดัง
หม่าล่าทั่งและอื่นๆ อีกมากมายของผมเอง
มีที่ให้นั่งกินเยอะเลย
