ในเมืองที่มีผู้คนเดินขวักไขว่ จอแจ
แม่กำลังอุ้มลูกน้อย
พร้อมหอบหิ้วกระเป๋าและกล่องข้าวเต็มสองมือ
คนงานกำลังขนของขึ้นรถอย่างตั้งใจ
โดยไม่มีท่าทีจะหยุดพัก
นกบินตามกันเป็นฝูง เพื่อออกหาอาหาร
เด็กๆ วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน
เสียงกล่องนมและห่อขนมที่ถูกเหยียบ
ถูกกลบด้วยเสียงหัวเราะ ไปอย่างไม่รู้ตัว
ในเช้าวันนั้นภาพเหล่านี้…… จางหายไป
ประตูที่เคยเปิดกว้าง กลับถูกปิดอย่างแน่นหนา
กองขยะบนพื้น หายไปอย่างไร้ร่องรอย
ฝูงนก ฝูงกระรอกที่เคยบินและวิ่งอย่างหลบๆ ซ่อนๆ
พากันออกมาให้อาทิตย์ฉายแสง
น้ำทะเลใส
บ้านเมืองไร้เสียงเพลง…
หลายคนทำได้แค่ตั้งคำถาม บางคนค้นคว้าหาคำตอบ
ว่าเหตุใดโลกจึงเปลี่ยน
ตื่นมาเช้านี้ทุกอย่างไม่สดใส
วันนี้ต้องใช้ชีวิตยังไง พรุ่งนี้ต้องขับรถไปทางไหน
ทำไมความเงียบนี้ รู้สึกไม่คุ้นเคยเลย
ในวันนี้ที่ “โลกใบเดิม” ของเรากำลังเผชิญกับสภาวะที่ไม่สู้ดีนัก ผู้คนเจ็บป่วยล้มตาย คนรักหัวใจสลาย น้ำตายังคงร่วงหล่นลงมาเป็นสาย ตอนนี้ทำได้แค่เริ่มดูแลตัวเอง
ตอนนี้ ดำเนินชีวิตในแบบที่ควรจะเป็น
ตอนนี้ ใช้เวลาพัฒนาตัวเอง ในแบบที่เคยอยากให้เป็น
ให้เวลากับสังคม ให้โอกาสผู้นำ ให้ความช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันอย่างสุดความสามารถ และให้โอกาสตัวเองได้ร่วมสร้าง “โลกใบใหม่” ไปพร้อมๆ กัน
ไม่ว่าจะเชื้อชาติ ศาสนาอะไร บ้านเราอยู่ห่างไกลกันกี่พันไมล์ น้ำใจและความช่วยเหลือถูกหยิบยื่นมาให้ตรงหน้าเสมอ…..
โลกเราน่าอยู่นะครับ บ้านเราอบอุ่น คนไทยน่ารัก เพื่อนบ้านเราก็น่ารู้จัก บ้านเมืองเค้าก็น่าสนใจ ในสถานการณ์ไวรัสโคโรนา (COVID-19) กำลังแพร่ระบาดเป็นวงกว้างทั่วโลกแบบนี้ นอกจากจะกินร้อน ช้อนเราแล้ว
เข้มแข็งนะครับ อดทนอีกอึดใจเดียว
เพื่อให้ผ่านช่วงเวลาแห่งความเงียบที่ไม่คุ้นเคยนี้ไปให้ได้
ถึงผมและทีมงานจะเป็นเพียงคนตัวเล็กๆ บนโลกใบนี้
แต่ก็พร้อมเป็นส่วนหนึ่งที่จะช่วยพัฒนา และช่วยเหลือทุกคนอย่างสุดความสามารถ ให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปด้วยกัน
โพสต์นี้ไม่มีอะไรมากนอกจากภาพสวยๆ ใน Mumbai จากเพื่อนผมคนหนึ่งในประเทศ India 📸
และกำลังใจที่ผมเตรียมให้ทุกคนเต็มร้อยในทุกๆ วัน
สำหรับใครที่ต้องการพูดคุย ต้องการให้เราเป็นกระบอกเสียง หรือมีอะไรอยากจะมาแชร์ในช่วงนี้ เปิดให้โซโลกันได้เต็มที่ในคอมเมนต์เลยนะครับ
สู้ๆ นะครับคนไทย 🇹🇭
