มีเรื่องอยากเล่าครับ วันก่อนได้ยินว่ามีคนซื้อบ้านเพราะเห็นจากโพสต์ในเพจ ด้วยความสงสัยผมก็อดถามไม่ได้ว่าทำไม ได้คำตอบกลับมาว่าเพราะเค้าได้เห็น “ชีวิต” อยู่ในภาพเหล่านั้น คำตอบนี้ทัชใจผมมากครับ หลายคนอาจจะไม่ทราบ เมื่อก่อนผมไม่รู้เรื่องการถ่ายภาพเลยสักนิด ผมเริ่มหยิบกล้องครั้งแรกก็เพราะอยากถ่ายทอดภาพที่ผมเห็นในหัวประกอบการเล่าเรื่องจากการทำเพจนี้เมื่อ 8 ปีก่อน แต่ทุกครั้งที่ดูภาพถ่ายตัวเองก็ไม่ค่อยพอใจ อยากทำให้ดีเรื่อยๆ ก็เลยฝึกหัดแบบงูๆ ปลาๆ ตลอดมา
สมัยที่ผมเริ่มทำเพจนั้นแนวทางของสื่ออสังหาฯ ก็จะเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวโครงการเพื่อให้คนอ่านเข้าใจ ผมก็ไม่ต่างกันครับ ถ่ายห้อง ถ่ายบ้านไปเรื่อยยังไม่เจอตัวเอง แต่หลังจากผมถ่ายภาพทำงานรีวิวเหล่านี้มาสัก 1-2 ปี ผมดูรูปที่ถ่ายแล้วก็รู้สึกว่าอยากทำอะไรที่มากกว่านี้ ผมอยากให้มันเห็น “ชีวิต” อยู่ในนั้น ทำยังไงถึงจะเพิ่มความเป็น Humane ลงไปได้ ก็เลยเริ่มต้นที่จะถ่ายภาพที่เห็นคนลางๆ อยู่ในงานรีวิว ไม่ว่าจะข้ามหัวไหล่ เห็นไรผม เห็นมือ ในเชิง Emotional แต่ไม่ได้เน้นที่ตัวแบบตรงๆ แล้วมันก็พัฒนาเรื่อยมาครับ
ทุกวันนี้เทรนด์เปลี่ยนไปแล้ว การถ่ายภาพที่มีคนประกอบคอนเท้นต์อสังหาฯ เป็นเรื่องธรรมดาที่พบเห็นได้โดยทั่วไป แต่สิ่งนึงที่ผมยังคงยึดถือไม่เคยเปลี่ยนคือ ภาพที่ผมถ่าย ผมอยากสื่อถึงความรู้สึก อยากให้คนที่ดูเค้าเห็นภาพตัวเองอยู่ในนั้นได้ แม้สิ่งที่ได้ยินในวันนี้อาจจะไม่ได้เป็นเรื่องยิ่งใหญ่อะไร แต่สำหรับคนที่ทำงานด้วยความเชื่อมันมีความหมายมากเหลือเกิน เมื่อได้รู้ว่าสิ่งที่เราอยากจะสื่อนั้นส่งไปถึงได้จริงๆ
ตัวอย่างภาพบางส่วนที่ประกอบโพสต์นี้ก็คือบ้านที่ว่านั่นแหละครับ
โพสต์นี้ไม่มีอะไร แค่อยากจะมาบอกว่าสำหรับคนถ่ายภาพและรักอสังหาฯ แบบผม วางเรื่องการซื้อขายลงไปได้เลย ถ้าเห็นรูปไหนสวย แล้วถูกใจคุณในมุมใดมุมหนึ่ง แค่มาคอมเม้นต์แลกเปลี่ยนกันมันก็ชุ่มชื่นหัวใจมากมายแล้วครับ
